Ik ontspreek je

Ik ontspreek de wetten
van het aloude weten dat
de liefde is vergeten maar
nog steeds net doet alsof

Ik ontspreek de beloften
in wegkwijnende spraak-
wolken aan de horizon
als het donker invalt

Ik ontspreek het woord
dat beloofd had vlees te
worden door de inkt terug
in de balpen te zuigen

Ik ontspreek de reductie
tot de bewegende delen
van een argument door
je van de troon te stoten

Ik zeg het gewoon niet meer
hoewel ik je niets ontzeg
want wat niet gezegd wordt
verbleekt met het gezegde

Ik ben vergeten waar ik
gebleven was, ergens in het
begin, het einde of ergens
in het midden? Ik weet het

niet meer. Ik doe het boek
dicht en plots kun je zonder
te spreken weer een
beetje toezegging zijn.

Ik ontspreek je eindelijk
door jouw stilte aan het
woord te laten zodat
iedereen het kan horen.

— Jos de Keijzer